The Blog

آلبرتو سوسو (Alberto Seveso) عکاس تبلیغاتی, طراح، تصویرگر و گرافیست ایتالیایی است که در شهر میلان متولد شده و در حال حاضر در بریستول انگلستان فعالیت می کند. مجموعه عکس های آلبرتو که بسیار معروف شده اند از قطره های آبی است که در آب حل شده اند و با سرعت زیاد دوربین فریز شده اند. او با انتخاب رنگ های مختلف و جوهرهایی با گراروی بیشتر از آب که با فشار زیاد در آب میریزد و با ثبت عکسهایی فوق العاده به فرم های عجیبی دست یافته است. عکس های آلرتو شبیه فرم های جالبی و شبیه به جنس ابریشم شده است که بیننده در نگاه اول متوجه نمی شود که چطور این کار را انجام داده است.

در ادامه نگاهی می اندازیم به عکس های زیبای آلبرتو سوسو

عباس كيارستمى در حاشيه يكى از نمايشگاههايش و در پاسخ به خبرنگارى كه دليل برپايى نمايشگاه عكس را از او مى پرسد مى گويد؛ «هر چيزى كه در فيلم مى شود گفت در عكس هم ميتوان گفت، تنها تفاوت اين هست كه توقع تماشاگر از عكس كمتر است، بنابراين جرات ما در عكس براى چيزى كه نشان مى دهيم بيشتر است.»
از نظر او مديوم عكس نه تنها قدرت كمترى از فيلم ندارد بلكه به جهت جسارتى كه از دست و پاگير نبودن كار عكاسى در عكاس وجود دارد، امكان بيان بيشترى هم به هنرمند مى دهد و دامنه آنچه عكس به ميان مى آورد به واسطه قدرتى كه دوربين عكاسى در ثبت لحظات فراهم مى كند، گسترده تر است.
حتى فراتر از اين جايى كه كيارستمى مى گويد «یک عکس به تنهایی می تواند مادر سینما باشد. این نقطه یی است که سینما از آن آغاز می شود،؛ یک عکس.» به چشم انداز بيكرانى اشاره دارد كه ايده پردازى در سينما را به عكس مرتبط مى كند و نقطه آغاز آن را جرقه اى مى داند كه جادوى يك عكس پديد آورده است.
كيارستمى جاي ديگرى هم درباره ارتباط عكاسى و سينما سخن گفته است “وقتی فیلم می‌سازم، فقط یک کارگردانم و زمانی‌ که عکس می‌گیرم، یک عکاس. تفاوت اين است كه برای مشخص شدن کیفیت یک فیلم واقعی باید حداقل ۳۰ سال از آن سپری شود اما تنها یک قطعه عکس می‌تواند از صدها گفتمان و هزاران تفسیر آن مهم‌تر باشد. اهميت عكس اين است.” با اين همه در عمل عكاسى از نظر او هميشه ملازم با سينما بود و عباس كيارستمى را هرگز در عكس هايش نميتوان به عنوان يك عكاس صِرف يافت. اما شايد مهمترين موضوع جايى باشد كه در فيلم هايش هم وضعيت را به همين ترتيب ببينيم به طوريكه به وضوح ملاحظات وسواس گونه يك عكاس را در قابهاى او ميتوان مشاهده كرد.
او در عكاسى هر چند از زبانى واحد و منحصر بخود برخوردار بود اما سبك مشخصى نداشت و عكس هاى او طيف وسيعى از فاين آرت تا عكاسى مستند اجتماعى را در بر مى گيرند. كيارستمى عكس هاى رنگى هم ثبت كرده است اما جايى كه به صراحت مى گويد ”
نجابت سياه و سفيد را بيشتر از عكاسى رنگى دوست دارم.” گرايش و علاقه شديد خود به عكاسى سياه سفيد را آشكار ساخته است.
به بهانه همين مطلب تعدادى از عكس هاى كيارستمى را براى انتشار در كانال سوشال لنز آماده كرده ايم كه تعدادى از آن ها بارِ نخست است كه منتشر مى شوند.

والریو بیسپوری متولد سال 1971 در رم ایتالیا بعد از فارغ التحصیل شدن از رشته ادبیات تصمیم گرفت توجه اش را معطوف به هنر عکاسی نماید. از سال 2001 به عنوان گزارش گر حرفه ای با بسیاری از مجلات بین المللی و ایتالیایي همکاریش را از سر گرفت. در این میان می توان به مجلات L’Espresso, Il Venerdì, Internazionale, Le Mond, Stern اشاره کرد. والریو بیسپوری در آفریقا، آسیا و خاورمیانه کار گزارشگری انجام داده است، ولی اغلب فعالیت های وی معطوف به آمریکای لاتین می باشد و بیشتر از یک دهه را در بوینس آیرس زندگی کرده است. او 10 سال را صرف مجموعه‌ی عکس «انسِرادوس» نمود و در آن وضعیت زندگی 74 زندان در همه کشورهای قاره آمریکای جنوبی را با رویکرد انسان شناسی و روزنامه نگاری به اسم “واقعیت زندانیان” تصوير كرد. این مجموعه عکس در ویزا(نمایشگاه پرپینیان) در پالازو دل اسپوزیزیونی در رم ، در دانشگاه ژنو، در فستیفال بروز برلین (اکتبر 2014) و در مرکز اسناد برانکس نیویورک به نمایش گذاشته شد. در سال 2013 والري پروژه مهم دیگر عکاسی اش را بعد از 8 سال کار به اتمام رسانید که در آن به افشاگری در مورد نفوذ و اثرات ماده مخدر کم هزینه جدیدی به نام “پاکو” می پردازد، ماده اي كه منجر به کشته شدن یک نسل کامل از جوانان در حومه شهرهاي بزرگ آمریکای جنوبی شده است. کار بر روی “پاکو” در رم، میلان و استانبول (کاتولوگ منتشر شده توسط صلیب بین المللِ سبز) به نمایش گذاشته شده است. جوايز بین المللی متعددی به وی اهدا شده است که از این میان می توان به POY آمریکای لاتین 2011 (لوح تقدیر)؛ جایزه عکاسی جهانی سونی 2013 (اولین جایزه مسائل معاصر)؛ روز بین المللی ژاپن، جوایز عکاسی خبري POY 2013 و 2014 (دومین جایزه، ویرایش ویژگی های داستان و مجله)

والريو بيسپوري به مدت ده سال به آمریکای جنوبی سفر کرده و درون ۷۴ تا از اسفناک ترین و وحشتناک ترین زندان ها مجموعه عكس مستندی تهیه کرده است. کثافت، مریضی و مرگ در سرتاسر وجود خودش احساس کرده و بخاطر پوچی و عدم امید به زندگی زندانیان این زندان ، کارهایش را سیاه و سفید و کنتراست بالا ارایه کرده است.
او می گوید : با اینکه یکبار بزور میخواستند سرنگ آلوده ای به او در یکی از این سفرها تزریق کنند ، هیچ اظهار پشیمانی از انجام پروژه خود نمی کند. و این شرایط سخت را بها جان و دل پذیرفته و به کارش ایمان داشته است.
والريو در این راه چندین بار تهدید به مرگ با چاقو دشنه توسط زندانین شده و حتی یک بار گردن او را بشدت آسیب رسانده اند. اما با این همه سختی عکاسی کردن در آن شرایط را لذت بخش توصیف می کند.

والريو در مجموعه‌ی عکس «انسِرادوس» تلاش کرده تا مسئله افزایش جمعیت زندان و کمبود فضای کافی را از منظری انسانی به تصویر کشد. این تصاویر انبوه زندانیان را در سلول‌های کوچک نشان می‌دهند. حتی در برخی از موارد، لاشه جانوران هنوز در زندان مانده است. برای مثال، زمانی که بیسپوری قصد داشت وارد زندانی در برزیل شود، به او گفتند که باید از مقامات اجازه بگیرد، چرا که ورود به این زندان می‌تواند خطر مرگ را برای او در پی داشته باشد. در پرو اتفاقی تلخ برای او رخ داد. پس از ورود به زندانی در پرو، یک زندانی با سرنگ حاوی خون آلوده به او حمله کرد و یک زندانی ایتالیایی جانش را نجات داد. او واقعا نمی‌داند که چگونه این اتفاق افتاد. زندانی‌ها چندین بار کیسه‌های ادرار خود را حتی بر روی او پرتاب کردند، اما هیچ یک از این کارها مانع پروژه عکاسی او نشد. در اتفاقی جالب، زندانیان زندانی در آرژانتین از والریو تقاضا کردند که به زندان آن‌ها برود. مقامات اما این درخواست را به دلیل مسائل امنیتی رد کردند. سرانجام، والریو با مسئولیت خودش وارد زندان شد. 90 زندانی و او به تنهایی در زندان بودند و هر بلایی ممکن بود به سر او بیاید. اما اتفاقی نیفتاد. پس از انعکاس شرایط وخیم آن‌ها، عفو بین‌الملل خواستار پیگیری درخواست زندانیان شد و دولت آرژانتین اصلاحات لازم را انجام داد. بیسپوری می‌گوید: «عکاسی می‌تواند خیلی از چیزها را تغییر دهد.»

ترجمه بيوگرافي: صابر عباسي نسب
منبع: مجله عكاسي سوشال لنز